Spinvis is als liedjesschrijver en componist een unicum in de Nederlandstalige muziekwereld. Hij is een enorm goede observator en weet als woordentovenaar als geen enkele de eenvoud der dingen met een uitzonderlijke gevoeligheid te beschrijven en instrumentaal in te kleden. Sinds zijn zelfgetitelde debuutalbum is de Spinvis molen altijd blijven draaien, ook met alternatieve zijsprongetjes naar onder andere een gedanste opera, in AB een paar jaar geleden, en samenwerkingen met dichters zoals Simon Vinkenoog. Ook vanavond schudt hij weer een verrassing uit zijn mouw door op het einde van de show zijn vriend en dichter-muzikant Arjan Witte zijn dichtbundel “Psych-O- Besitas” te laten voorstellen en hem een wervelende cover te laten brengen van “Tomorrow Never Knows” van The Beatles. Hij blijkt zelfs een vlotte entertainer met een groot rock’n roll gehalte gezien hij enkele noten later al plataf over het podium kronkelt. 

Spinvis integendeel heeft al dat showelement niet nodig om een diepe indruk na te laten. Zijn gevoeligheden  liggen in de zorgvuldig uitgekozen woorden van zijn songteksten, zijn timing en uitgelezen keuze van instrumentale opvulsels, waarmee we ook vanavond weer verrast worden en Spinvis graaft diep. Ook liedjes uit zijn oudere en minder bekende repertoire komen naast de nieuwe songs uit “Be-Bop-A-Lula” aan bod, wat het eveneens spannend houdt voor de mensen op het podium. 

Hij steekt dichterlijk de lont aan het vuur met “De menigte” waarna we Krautrock gewijs lekker op stoom mogen komen met een wervelende versie van “Tingeltangel Hersenpan”. Iedereen is dadelijk bij de les en we blijven in Belgenland met het romantische “Oostende”, waar Spinvis nog steeds op zoek is naar Justine Keller. De reis gaat dan strompelend verder op roffelende drum en bonkende bas richting warme, weemoedige “Portugal”, schitterend zwevend op Erik’s stem en diens elektrische gitaartokkel. “De Zevende Nacht” is een mooie onbekende uit “Dagen Van Gras en Stro” en met de woorden “Oh tu me manques mon amour, toujours, toujours” schildert de kat “Picasso” liefdevol elegante lijnen op de dansvloer. Echt feest wordt het in het funky “Paradijs”, waar Saartje vurig tekeer gaat op het keyboard en even haar dierbare cello aan de kant schuift, waarna ze betoverend zingend in duet gaat met Erik en een zwoele, warme wind door Het Depot laat waaien in “Lente ‘22”. 

Na deze opgewekte passage is het even onze emotie doorslikken in het splinternieuwe, filosofische en emotionele “We kunnen niet zoveel”, aangrijpend doorprikt met de viool van Merel Junge en de lagere octaven van de cello van Saartje Van Camp. Tijdloos blijft in Sparklehorse stijl “Aan de oevers van de tijd” aan ons voorbij druppelen, met knappe stemmen van de hele band en zachtjes uitdovend op cello en viool. Triest blikt hij terug naar een ver verleden uit zijn eerste plaat toen Spinvis’ goede vriend uit het leven stapte en in herinnering vereeuwigd werd in de hitsingle “Bagagedrager”. 

Ook in de bis wordt er na de vertoning van Arjan Witte teruggegrepen naar het eerste album met een op melodica ingeleide "Smalfilm", om finaal af te sluiten met de verkwikkende boodschap en levensles in “Kom Terug” met de woorden “Lach, hard, duik diep, kom terug”, opgevrolijkt met heerlijke noten uit Saartje’s draagbare xylofoon. 

Het blijft ook na meer dan twintig jaar een hartverwarmend plezier om Spinvis bezig te zien. Dat deze man uit Spijkenisse zijn gelijke niet kent in de Nederlandstalige muziekwereld werd vanavond weer maar eens bewezen in een voor hem vurige set met een Erik de Jong die zoals niemand anders samen deel uitmaakt van de menigte en in alle bescheidenheid naast zijn fans staat. De woorden “Leuven jullie zijn een wonder”  klonken nooit zo gemeend.

Yvo Zels